Tempolu bir baska gunun ardindan merhabalar,
Uzun zaman once bir arkadasim demisti; "Anne olmak demek kalbinin vucudunun disinda gezmesine musade etmektir". Biyolojik cocugum yok ancak bu iki sipa sayesinde anladim ne demek istedigini. On gunlukken; daha gozleri acilmamis (hatta Benek'in gobek bagi elime dusmustu) iken bulup buyutunce kendi cocugu gibi oluyor insanin.
Bugun ucuncu gunumuzdu doktorda. Sali gecesi ve Carsamba sabahina gore inanilmaz iyi. Bir poset ilacimiz oldu bugun. Surup, hap, enjektore cekilmis agrikesici... Simdiden onlarca cizik ve delik var vucudumda ve kiyafetlerde; 8-10 hafta surecek olan bu tedavi suresince baya "eglenecek" oldugum inancindayim!
Doktor damar yolunu cikarmadi. "Eger duzenli yer, agrisi olmaz, idrarini normal aralikla ve miktarda yaparsa baska seruma gerek kalmayabilir, o zaman yarin damar yolunu cikarabilirsiniz" dedi.
Normal kosullarda eski calistigim sektorden dolayi ilkyardimciydim; kac kanama, yanma, kesiye mudahale ettim bilmiyorum; yine yaparim gerekirse de; evladima, oncagiza nasil yaparim bilmiyorum.
Doktordaki hali buydu bugun oglumun. Normalde adina son derece layik ve ultra haylaz bir sipadir. Ama simdi o kadar masum ve mazlum ki. (Ama yakisikli da oglum masallah)
Comments
Post a Comment